Suno en Udio vs de muziekindustrie | Hoe AI muziek de oude macht uitdaagt
Een klap op tafel in de muziekwereld
Er zijn van die momenten waarop technologie niet voelt als een zachte upgrade van wat we al hadden, maar als een harde klap op tafel die in één keer duidelijk maakt dat de spelregels veranderd zijn, nog voordat de mensen aan tafel überhaupt doorhebben dat er een nieuw spel begonnen is. Suno en Udio waren precies dat soort technologie. Geen leuke speeltjes aan de zijlijn van de muziekindustrie, maar platforms die lieten zien wat er gebeurt als muziek maken met AI niet langer een futuristisch experiment is, maar een alledaagse realiteit in de browser van een scholier, een docent, een creator of een ondernemer.
Waar de traditionele muziekindustrie decennialang gewend was om de poort dicht te houden en alleen selectief een paar artiesten toe te laten tot de wereld van studio's, deals en distributie, openden tools als Suno en Udio in een paar maanden tijd zoveel digitale deuren dat iedereen ineens met twee zinnen en een dosis nieuwsgierigheid zijn eigen track kon genereren. Geen dure microfoon, geen akoestisch behandelde ruimte, geen urenlang geklooi in productiesoftware, maar een prompt, een paar sfeerwoorden en vervolgens een volwaardige song in je oren.
De nieuwe golf van AI muziek
Om te begrijpen waarom Suno en Udio zo veel losmaakten, moet je eerst zien wat ze mogelijk maakten. Dit zijn geen simpele beatgenerators die een paar loops achter elkaar gooien, maar systemen die complete nummers bouwen met coupletten, refreinen, bruggen, sounddesign en soms zelfs een emotionele opbouw die verdacht veel lijkt op wat je gewend bent van menselijke producers. Voor veel beginners voelt muziek maken met AI daardoor als magie: je typt in wat je voor je ziet, hoe het voelt, welke stijl je zoekt, en binnen een paar tellen luister je naar een track die zomaar jouw eerste echte release zou kunnen zijn.
Voor docenten is diezelfde technologie een zegen en een uitdaging tegelijk. Aan de ene kant maakt het onderwijs meteen concreet: studenten ervaren dat hun woorden, ideeën en verhalen onmiddellijk vertaald kunnen worden naar muziek. Aan de andere kant schuurt er iets, want de vraag dringt zich op waar die muzikale intelligentie vandaan komt, en hoeveel van wat daar onder de motorkap gebeurt eigenlijk leunt op het werk van duizenden artiesten die daar niets over te zeggen hebben gehad.
Voor de grote labels was er geen sprake van magie. Voor hen was dit het moment waarop twee werelden frontaal op elkaar inreden: een nieuwe generatie makers die muziek maken met AI omarmt als creatieve snelkoppeling, en een oude industrie die gebouwd is op controle over catalogi, rechten en inkomstenstromen.
De vraag die alles liet kantelen: waarop is dit getraind
Het keerpunt kwam niet doordat iemand ineens vond dat AI muziek lelijk klonk of emotieloos was, maar doordat er één simpele, scherpe vraag werd gesteld die de hele discussie op scherp zette: waarop zijn deze modellen eigenlijk getraind. Want als een AI systeem in staat is om muziek te genereren die qua sfeer, stijl en productie verdacht dichtbij bekende artiesten komt, dan is het logisch dat de vraag op tafel komt of dat systeem toevallig getraind is op precies die artiesten, hun catalogi, hun hits en hun mislukkingen, hun hele creatieve leven in audioformaat.
Die vraag is geen detail. Het is de kern van de strijd. Als een model wordt gevoed met miljoenen opnames uit de catalogi van Sony, Universal en Warner, zonder expliciete licentie, zonder vergoeding, zonder zeggenschap van de artiesten zelf, dan voelt dat voor labels en makers niet als inspiratie maar als industriële dataroof. Alsof je een gigantische copy paste hebt gedaan op het collectieve geheugen van de popgeschiedenis en daar vervolgens een businessmodel bovenop bouwt zonder aan te kloppen bij de mensen die die geschiedenis geschreven hebben.
De rechtszaken tegen Suno en Udio
In juni 2024 barstte de bom. Grote platenmaatschappijen stapten naar de rechter met stevige aanklachten tegen zowel Suno als Udio. De kern van die aanklachten was helder: deze AI muziekplatforms zouden op grote schaal inbreuk maken op het auteursrecht door catalogi van de labels te gebruiken als trainingsmateriaal, zonder toestemming en zonder compensatie. De Recording Industry Association of America zette daar juridisch gewicht achter, met als doel om een grens te trekken voor wat nog acceptabel is in de wereld van generatieve AI muziek.
Die zaken waren niet alleen symbolisch. Er werden schadevergoedingen geëist per werk, er werd gevraagd om inperking of zelfs blokkade van het gebruik van bepaalde datasets, en er werd vooral een signaal afgegeven: als jij muziek maakt met AI op basis van het werk van anderen, dan ga je daar niet ongestraft een verdienmodel op bouwen zonder afspraken te maken.
Voor veel makers voelde dit als een conflict ver boven hun hoofd, een strijd tussen techbedrijven en miljardendollarlabels. Maar in de kern gaat het om iets dat iedereen raakt: de vraag hoe we omgaan met creativiteit in een wereld waarin alles opneembaar, kopieerbaar, trainbaar en reproduceerbaar is.
Het keerpunt: van strijd naar samenwerking
Het verhaal eindigt niet in een simpele overwinning van de een of de ander. In plaats van een totale botsing waar alleen verliezers overblijven, ontstond er in 2025 een nieuw hoofdstuk, waarin vooral duidelijk werd dat vechten tegen technologie minder effectief is dan technologie leren sturen. Universal Music Group koos er niet voor om tot het bittere eind te blijven vechten, maar schoof de stoel naar voren en ging met Udio aan tafel zitten. De rechtszaak eindigde in een schikking, maar belangrijker nog in een strategische samenwerking voor een nieuw, gelicentieerd AI muziekplatform.
Dat is geen klein detail. Het betekent dat een van de machtigste spelers uit de traditionele muziekindustrie niet alleen erkent dat muziek maken met AI een blijvend fenomeen is, maar ook bereid is om mee te bouwen aan een toekomst waarin AI getraind wordt op muziek waar wél afspraken, licenties en vergoedingsmodellen onder liggen. Geen wilde westen met datasets uit God weet welke hoeken van het internet, maar gecontroleerde omgevingen waarin artiesten meeprofiteren in plaats van buitenspel te staan.
Andere labels kozen aanvankelijk voor een hardere lijn en hielden langer vast aan de juridische weg, maar ook daar zie je dat de toon langzaam verschuift van pure verdediging naar onderhandeling. De realiteit is simpel: je kunt AI niet terug in de fles duwen. De enige vraag is of je erbuiten wil blijven staan of dat je besluit om mee te ontwerpen hoe deze nieuwe creatieve infrastructuur eruit gaat zien.
Wat dit betekent voor makers, docenten en studenten
Voor jou als maker, docent of student is dit geen ver van je bed show. Dit is precies de context waarin jij nu leert, werkt en experimenteert. De tijd dat je muziek maken met AI kon wegzetten als gimmick is voorbij. Het is een serieus instrument, met serieuze creatieve mogelijkheden en net zo serieuze juridische en ethische consequenties.
Als je maker bent, betekent het dat je een unieke kans hebt om te creëren zonder de oude drempels van apparatuur, toegang en netwerk, maar ook dat je moet weten wat je doet. Welke tools gebruik je. Hoe gaan die om met data. Mag jij alles uitbrengen wat je ermee maakt of zitten daar voorwaarden aan. Dit zijn geen kleine lettertjes meer, dit zijn vragen die bepalen of jij met een gerust hart kunt bouwen aan een catalogus waar je trots op bent.
Als je docent bent, dan ligt hier een goudmijn aan lesmateriaal. Je kunt studenten niet alleen laten spelen met AI muziektools, maar ze ook meenemen in het verhaal daarachter: hoe werken die systemen, waar komt de data vandaan, wie beslist wat fair is, en wat betekent het om in deze tijd een maker te zijn. Je kunt taal, technologie, ethiek en creativiteit in één les bij elkaar brengen en jongeren leren dat muziek maken met AI geen trucje is maar een verantwoordelijkheid.
En als je student of leergierige bent, dan leef je in een tijd die intens kan voelen, omdat alles tegelijk verandert, maar ook als een gigantische uitnodiging. Je hoeft niet te wachten tot iemand je ontdekt, je hebt geen toestemming nodig om te beginnen. Wat je wél nodig hebt, is bewustzijn. De bereidheid om niet alleen te vragen wat AI voor jou kan doen, maar ook wat jij betekent in een creatieve economie waarin mens en machine naast elkaar bestaan.
Bronnen (extern)
Wil je dieper in de juridische en zakelijke kant van de Suno en Udio zaken duiken, zoek dan bijvoorbeeld naar de berichtgeving van:
- The Guardian over de rechtszaken van grote labels tegen Suno en Udio.
- De Recording Industry Association of America met de officiële aanklachten tegen beide AI muziekplatforms.
- Reuters, AP News en andere nieuwsbronnen over de schikkingen en samenwerkingen tussen Udio en grote labels.
- Analyses van vakmedia over de impact van muziek maken met AI op auteursrecht en verdienmodellen.
AI breekt de muziek niet af, het breekt vooral oude structuren open en legt bloot wat we nooit goed hebben geregeld rondom creativiteit, rechten en eerlijk delen.